Filmy wspomnienie, policja, satyra

Serial Czarne lustro to oryginalna mieszanka gatunków: komedii, science fiction i dramatu. Każdy z trzech odcinków jest poświęcony innej współczesnej pladze społecznej i stanowi futurystyczną wizję świata, w którym pewne cechy uległy karykaturalnemu wynaturzeniu.

Nowy Jork, rok 1985. Świat ogarnięty jest strachem i paranoją. Ludzie, którzy kiedyś nosili maski, by walczyć z przestępczością, teraz są pozbawionymi praw banitami, ukrywającymi swoją tożsamość. Jedynie nieliczni pracują dla ludzkości, pod ścisłą kontrolą rządu Stanów Zjednoczonych. Pewnego dnia, w tajemniczych okolicznościach, ginie Komediant, jeden z najbardziej znanych superbohaterów, wypchnięty z 30 piętra swojego apartamentu. Rorschach, jego dawny kompan, rozpoczyna śledztwo. Jest przekonany, że jego śmierć nie była przypadkowa. Podejrzewa, że ktoś pozbywa się bohaterów, a jego pierwszym celem był właśnie Komediant. Zamierza przestrzec członków grupy, którzy kiedyś walczyli u jego boku...

Serial jest sitcomem ukazującym życie amerykańskiej rodziny o nazwisku Bundy, do której należą: Al (Ed O'Neill) - słabo zarabiający sprzedawca butów, Peggy (Katey Sagal), która całe dnie spędza przed telewizorem, Kelly (Christina Applegate) - łatwa stereotypowa blondynka oraz Bud (David Faustino), którego obsesją jest seks. W każdym odcinku bohaterowie drwią oraz wyśmiewają się z siebie nawzajem.

Dionizy Złotopolski (Henryk Machalica) mieszka w Złotopolicach wraz z synem Markiem (Kazimierz Kaczor), niezależnym senatorem, najczęściej zresztą przebywającym w Warszawie, i jego żoną Barbarą (Anna Nehrebecka), którzy mają dwóch dorosłych synów. Starszy Waldemar (Andrzej Nejman) jest gospodarzem i prowadzi gospodarstwo. Nie ma szczęścia w miłości i wciąż szuka kandydatki na żonę. Okazuje się, ze znalezienie partnerki, która zgodziłaby się wraz z nim zamieszkać na wsi jest trudne. Młodszy syn – Kacper Złotopolski (Andrzej Piaseczny) to czarna owca w rodzinie. Rzucił szkołę i postanowił rozpocząć karierę muzyka. Druga linia rodu – Gabrielowie mieszkają w Warszawie. Wywodzą się od bliźniaczej siostry Dionizego, Eleonory (Alina Janowska). Jej syn – Wiesław (Paweł Wawrzecki) jest komendantem posterunku policji na Dworcu Centralnym, a jego żona Marta (Ewa Ziętek) prowadzi luksusową kawiarnię. Mają razem syna – Tomka (Piotr Szwedes), który ku rozpaczy rodziców rzucił studia medyczne i rozpoczął karierę akwizytora – jego zdaniem w ten sposób najszybciej dorobi się dużych pieniędzy. Starszy syn Mirek (Radosław Elis) i jego żona Weronika (Agnieszka Sitek) oczekują narodzin pierwszego dziecka. Córka Wiesława z pierwszego małżeństwa, Agata (Paulina Młynarska), pracuje w agencji pośredniczącej w sprzedaży nieruchomości.

Perypetie policjantów pracujących na 13 posterunku. Są oni niezdarni i pechowi.

Czarnoskóry chłopak wyjeżdża ze swoją dziewczyną na weekend, by poznać jej rodziców. Miłe spotkanie zamienia się stopniowo w koszmar.

Serial bazuje na bestsellerowej powieści Jeffa Lindsaya „Demony dobrego Dextera”. Wykorzystywany i porzucony w dzieciństwie Dexter jest teraz odnoszącym sukcesy pracownikiem laboratorium kryminalistycznego w Miami. Jego specjalnością jest analiza śladów krwi. Jednak ten z pozoru sympatyczny człowiek skrywa mroczny sekret – aby zaspokoić mordercze żądze, Dexter Morgan eliminuje w brutalny i perfekcyjnie przemyślany sposób groźnych przestępców, którzy wymknęli się sprawiedliwości.

Zagadkowy tytuł oznaczający w dialekcie romańskim "pamiętam" znakomicie oddaje poetykę i nastrój tego obrazu. Jest to opowieść o jednym z miasteczek włoskiej prowincji w latach 1930 - 35, kiedy to największy wpływ na sytuację ówczesnych Włoch wywierał kościół i ideologia faszystowska. Przede wszystkim jest to jednak historia mieszkańców włoskiej prowincji - ludzi, których życie upływa obok głównych nurtów życia politycznego i społecznego. Jest to historia leniwego, zamkniętego w sobie, nieprzeniknionego życia włoskiej prowincji, historia obijactwa, mizernych uczuć, śmiesznych po trosze aspiracji i pragnień - mówił o swym filmie Fellini. Reżyser jest daleki od idealizowania wspomnień z dzieciństwa. Jego film jest w równej mierze krytyczny co szyderczy. A mimo to z każdego kadru przebija wzruszenie i czułość wobec spraw i ludzi tamtego świata. Wobec wspomnień, których okruchy uwiecznione zostały z niezwykłą siłą artystycznej wizji.